نقش پیامبر بزرگوار اسلام در تأمین امنیت و صلح همگانی

هر که عشق مصطفی سامان او       بحر  بر در گوشه دامان او

پیامبر بزرگوار ما، همچون خورشیدی در آسمان انسانیت درخشید و نورش را به سراسر جهان افشاند و تا قیامت به نور افشانی ادامه خواهد داد. او و یارانش چنان زیستند که در مقطع زمانی کوتاهی همه نسل ها را غرق در نور ساختند و با تقدیم بهترین الگوی زندگی، راه حل هایی را برای گرفتاری ها و مشکلات بشر ارائه نمودند. ظهور حضرت محمد (ص) با هر آنچه به زندگی بشر لازم و مؤفقیت او در راستای تامین صلح همگانی چنان خارق العاده است که نشان دادن نظیر آن در تاریخ انسانیت، نا ممکن است.در نظامی که پیامبر بزرگوار ما در میان گذاشت می توان مثال های بسیار زیادی از عملکردها و اقدامات ایشان را در خصوص تامین صلح اجتماعی و سرتاسری دید و نشان داد. نظم و عملکرد های او چه در ایجاد رابطه و پیوند خوب میان خود مسلمانان و چه در امر تامین حسن همجواری و مراودۀ نیک میان مسلمانان و غیر مسلمانان، مثال و نمونۀ خوبی برای انسان های عصر ما به شمار می رود و یک راهکار اجتناب ناپذیر می باشد. معاهده ای که پیامبر بزرگوار ما در آن دوران از یکسو با مشرکین مکه و از سوی دیگر با همدستان مشرکین، یعنی یهودی ها و مسیحی ها امضا کرد و فضای أمین و آرامی که در مکه و مدینه و به طور کل در جزیرة العرب به وجود آورد، باید مثال و نمونۀ خوبی برای انسان های عصر ما باشد. او در حالی ک از یکسو میان مسلمانان مکه و مدینه، یعنی مهاجرین و انصار اعلان مؤاخات و برادری می کرد، از سوی دیگر، با معاهدۀ مدینه میان مسلمانان و یهودیان و مشرکان نیز به تأمین حق و عدالت می پرداخت.

معاهدۀ مدینه یا پیمان همزیستی

پیامبر اکرم (ص) به هدف گسترش صلح و برادری در مدینه و به منظور فراهم شدن بستر خوبی برای زندگی مسالمت آمیز میان مسیحیان، یهودیان و مشرکان که هر کدام دارای نژاد، دین و اندیشۀ متفاوتی بودند، معاهده ای با آنان به امضا رساند که به نام «وثیقه مدینه» یاد می شد. بدین طریق، رسول اکرم (ص) نشان می داد که دسته ها و توده های ستیزه جو و سازش ناپذیر نیز می توانند با هم آشتی کنند و دشمنی ها را کنار بگذارند و به جای پروردن تخم عداوت و دشمنی در دل ها، بذر محبت و نوع دوستی بپاشد و آرام و آسوده در کنار هم زندگی کنند.

فشرده ای از مفاد معاهدۀ مدینه

هر کس بدون هیچ نوع جبر و فشاری می تواند به دین و عقیدۀ دلخواهش عمل کند و تابع نظام سیاسی و فلسفی خود باشد. هر کس از حق زندگی، سیاحت، تشبث و داشتن ملک و ثروت برخوردار است و همه مردم در استفاده از حق و دفاع از آن آزاد هستند. اما هیچ کس حق ندارد به مجرم و جنایتکار پناه دهد. طرفین معاهده، مکلف و ملزم به همکاری با یکدیگر و دفاع از همدیگر می باشند. رسول خدا این رفتار سازش پذیرانه اش را هم در خطبۀ حجة الوداع و هم در صلح حدیبیه خاطر نشان کرد و آن طور که خود رسول اکرم (ص) به پیمان ها و وعده هایش وفادار ماند و پیوسته طرفدار صلح و آشتی بود، جانیشینان او، یعنی خلفای راشدین و مسلمانان بعدی نیز همواره خط مشی او را پی گرفتند و در جاهایی که موفق به فتح آن می شدند، هیچ آسیبی به معابد و کلیسا ها نمی رساندند، و هیچ نوع محدودیتی بر آزادی فکر و عقیده وضع نمی کردند. در طول تاریخ اقلیت هایی که در پناه و محافظت مسلمانان زندگی می کردند، فقط زمانی به وسعت و بزرگی حقوقی که بر آنان داده شده بود پی بردند که این حقوق شان توسط اشغالگران از آنان سلب شد.